از آنجایی که دانش‌آموزان به عنوان رکن اساسی نظام آموزشی کشور، در دستیابی به اهداف نظام آموزشی کشور نقش و جایگاه ویژه‌ای دارند، توجه به این قشر از لحاظ آموزشی و تربیتی، باروری و شکوفایی هر چه بیشتر نظام آموزشی و تربیتی جامعه را موجب می‌گردد . یکی از مسائلی که امروزه دانش‌آموزان و عملکرد آنان را تحت شعاع قرار داده است، احساس تعلق به مدرسه است . کارچر، هولکومب و زامبرانو احساس تعلق به مدرسه را به عنوان اعمالی می‌داند که باعث سازگار شدن دانش‌آموز در انجام یک فعالیت یا مکان خاص می شود. این اعمال باعث افزایش احساس راحتی، خوب بودن و کاهش اضطراب دانش‌آمو ز می‌شود. احساس تعلق به مدرسه و مؤلفه‌های آن دارای ارتباط معنادار با عملکرد تحصیلی هستند. گریفگرین (2008) احساس تعلق به مدرسه را به عنوان کیفیت ارتباط و احساس همبستگی دانش‌آموزان با همکلاسی‌ها و معلمان خود تعریف کرده است. همچنین ویت لاک (2006) احساس تعلق به مدرسه را یک حالت روانشناختی می‌داند که در آن دانش‌آموزان از جانب بزرگترها و کسانی که مسئولیت تصمیمگیری را بر عهده دارند احساس ایمنی و اطمینان می‌کند .
